KAĞIT

Önünde bir kağıt duruyor. Üzerinde başka şeyler yazıyor. Benim ona çıktı aldığım fikirlerim değil. Ama kağıda bakıp bana bir şeyler söylüyor. “Anlayamadım.” Önemsemiyor. “Ne demek istedin?” Suratını asmasını bekliyorum, asmıyor. Birileri gelip bir şeyler söylüyor, o bir şeyler söylüyor etraftakilere. Bazen kalkıp gidiyor, sonra geliyor, işlerine devam ediyor, benim fikirlerim dışındaki kağıt önünde. Ben yokum. Aslında biliyorum: Benle çalışmak, iş yapmak istemiyor. İşine devam ederken diğerleriyle, ben sadece orada oturayım. Karşısında, dizinin dibinde... Ben de kalkıyorum. Dolanıyorum salonu, camsız. İnsan niye böyle bir yerde çalışmak ister. Yaratıcı Yönetmen. Uzaktaki bir camı fark ediyorum, önce duvar sandığım. Oraya yürüyorum, dışarısı karanlık, kar aydınlatıyor. Çok güzel. Arkamı aniden dönüyorum, uzaktan bana bakıyor. Gitmemi istiyor da olabilir, belki yanlış düşündüm. Umursamazca ve umarsızca, dolanıyorum. İnsanlar işlerini yapıyorlar, gelip gidiyorlar. Çıkışa doğru yöneliyorum. Merdivene. Asansör de var. Paltosunu giymiş asansöre geliyor. “Ben bakıcam.” diyor, binip iniyor... Ben de yavaş yavaş merdivenlerden. Otoparkta karşılaşmak istemiyorum, zorlamak. Etrafı kolaçan ediyorum, boşken çıkıyorum. Bir anda yine uzakta karşımda. “Ayrılıyorum.” diyorum, biraz yüksek sesle. Bakmaya devam ediyor. “Sen yapamayacaktın.” Arkamı dönüyorum, bina çıkışına yöneliyorum. Hızlı ayakkabı seslerini duyuyorum. Sarılıyor. Öylece duruyoruz. Etrafımızdan iş arkadaşları geçiyor, bir dolu. Bize bakıyorlardır, fark etmiyorum. Utanmış olabilir, yukardaki soğuk kadın, ama bırakmıyor. Arabalar hareket ediyor, ortalık yine boşalıyor... Duruyoruz. Öyle arkamda sıkıca sarılmış. Gülümsüyorum. Bırakıyor. “Ne oldu? Farkında değilim.” Bu metni yazmışım ve ona veriyorum, diye hayal ediyorum. Bakıyor, ama yukardaki o başka şeylerin yazılı olduğu metni çıkarıyor. Gülüyor. Tüm gün ilk defa. Arabasının anahtarına basıyor. Sonra başka bir yöne başka bir yöne basıyor. Etrafımda dolanıp fazla uzaklaşmadan deniyor tekrar tekrar. “Seni de böyle aradım.” Sonunda uzaklardan bir yerden arabası bipliyor. “Hadi...” Yatakta sigara içiyor. “Bu ilk oluyor.” diyorum. “Dolu oldu sana” diyor. “Sigara!” diyorum. “Onu bilmem, ama seni izliyordum.” “Benimle çalışmak istemiyorsun.” “Çalışmayalım.” diyor. “Gel ve ajansta dur. Akşam da buraya geliriz.” “Kocan?” Şaşkın bakıyor. "Ayrıyız, bilmiyor muydun!” “Takip etmedim.” “Hatırlamıyorsun da.” İşe nasıl başvurdum, o mu beni çağırdı; hatırlamıyorum. Vücudunu, sevişmemizi de. “Bu sevişmemizi hatırlayacak mısın?” diyor. Birkaç kere sonra, evet.