Aynada kendimi göremiyorum. Üstten bakınca bedenimi görebiliyorum ama aynada yokum. Başkası beni görebiliyor. Bebekken normal sanıyordum. İlk, annemleyken fark ettim. Bak bu montu beğendin mi diye gösterdi aynada. Annemin yanında kimse yoktu. Olmadığım yere bakıyordu annem. Bir giysinin üzerime yakıp yakışmadığını asla tek başıma anlayamadım. Zevksiz ve karaktersizim başkalarının gözünde.
Lanet kelimesini ilk duyduğumda başımdakinin bu olduğunu sandım, oysa çok da büyük bir zararı dokunmuyor bana. Süpermen’i seyrettiğimde bendeki bir yetenek mi acaba dedim, ama bir yarar da elleşmiyor. Görünmez Adam filmi de canımı sıkmıştı; dünyada ne dertler var… Kimseye söylememeyi küçüklükten beri akıl etmiştim Allahtan. İlk talk-show izlediğimde bunu sahnede ciddi ciddi anlatsam çok gülerler diye düşünmüştüm ama başka da komiklik gelmemişti aklıma.
Bedenimi dışardan görememek neyse de yüzümü hiç görmedim. Kadınların gözbebeklerinde bile. Neyse ki onlar gördüklerinden memnunlar. Saf saf bakışlarımdan her halde, hâlâ bir çocuk gibi.
Kısalt diyorum hep berbere. Ne diyim.
Hadi aynalar neyse de, fotoğraflarda nasıl çıkmadığımı hiç açıklayamıyorum. Tabii yine sadece kendi gözlerimde. İyi çıkmışsın dediklerinde fotoğraftan çıkmışım diyorum…
Hayalet desen değilim.
Hayalimi gördüm bir gün rüyamda. Aklımdakini aynen yaşadım yani, fantezimi. Ölüyorum ve aynalarda var oluyorum. Önce mutluluk sonra kabus. Yaklaşıp yüzüme bakacakken birisi çığlık atıyor. Yanında olmayan birini aynada, camlarda görmek korku filmi ancak… Hep saklanmak zorunda kalıyorum.
-Kendini bil!
-Tamam, şunun gibiyim!
-Kendin gibi ol!
-Tepeden baktığım gibiyim. Oldum mu!
Tepede yalnızım, diye dalga geçiyorum. Kendimle. Gülemiyorum. Ya da gülüyorum. Bilmiyorum.
Gözlerimde bir kusur yok. Beynimde ne var…
Düşünüyorum öyleyse varım, demek kolay.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder