Politika fasa, sanat fiso

“Benim tezim şu ki; edebiyatçı iktidarla yakın ilişkiler içinde olmamalıdır. Eğer ben onun yemeğine gidersem, partisine gidersem, o zaman onu rahat rahat eleştirmek ve yaptıklarına karşı çıkmak hakkını kaybederim, diye düşünüyorum.” Pınar Kür


Bu, insanın tanıdığını, yakın olduğunu, giderek dostunu eleştirememesi anlayışından kaynaklanıyor. Yani ya giderim ve eleştirmemeyi kabul ederim, ya gitmem ve eleştiri hakkımı korurum arası bir denge hali, yaşanamıyor. Karakterler farklı olabilir, ama doğru karakter bu örnekteki gibi görülür çoğu kez.

Politikacıyı sanatçıdan üstün bir yere koymak saçmadır, tarih bilmemektir bu, ki bir yeniyetmeyi 1 saat tarihe baktırsanız görülür bu, ama daha üst düzeyde, politika fasa, sanat fiso. Bu hayatın her zaman adama ihtiyacı oldu, oluyor, olacak. Olmak ya da olmamak derken, bir ihtimal daha var o da ölmek mi dersin, demiş Şekspir. Tersine çevrilerek, Olmamak ya da olmak, denebilir bu konuda. Olmamayı bırak bir olmak bul, bak burada olmak budur: Adam olmak… Bunun çevresinde dolanır, sadece buna yaklaşan politikacı sanatçıdan üstündür, buna yaklaşamayan sanatçı, politika yapıyordur.

Demiş işte diyeceğini adam olan, Çetin Altan: “Cumhurbaşkanı gelmez mi yazarın evine?..”

“Politika gelir geçer, sanatçı kalır.” da demiş ama yukarıdaki soru, onikiden…


Orhan Pamuk'la ilgili bir tartışmada demiştim: Bir tarafta bir yazar diğer tarafta bir hükümet, devlet... Hiç düşünmeden paranızı, değer verdiğiniz şeyi, yazara yatırabilirsiniz...

Şimdi de ekliyorum:

Yine de en çok parayı kasa kazanır...


Şunları da ekleyelim Çetin Altan’dan, bulunsun:

İktisat Fakültesi’ni kuran bir iktisatçı vardı, o demişti ki; “Sizde değerliler önemli değil, önemliler de değerli değil.”

“Sen de cevher var imiş/ Bunu alem ne bilsin?/ Süslü bir dairede/ Müdür bile değilsin”...