EMİNE ELİMİNE

Dedektifimizin adı bu. Ben Elimine, diyor kendini tanıtırken; Emine Elimine...

-Yasaklanmış kitaplar kütüphanesini buldunuz. Ama açıklamıyorsunuz!

-Evet. Elimine.

İkizinizin adı da Mine di mi?

-Konumuzla ne alakası var! Evet... Yasaklanmış kitaplar diyorduk.

-Artık demiyoruz. Yoklar çünkü. Yerleri de belli değil.

-Neden ama?

Ama Elimine: Annenizin adı. Ama mı adı gerekten?

-Emma mı olsaydı!

-Kızlık soyadı neydi?

Konumuzla...

-Babam annemin soyadını aldı. Babamınki Kaleydesktap’tı.

Ne demek?

-Ne demek efendim; söyleşiye devam edebilir miyiz!

-Arkadaşınıza söyleyin...

-Arkadaşım değil; şoförüm.

Ama araba benim!

-Neden böyle bir şey yaptınız? Neden sakladınız!

-Saklamadım! Saklayacağım... Zararlı kitaplardı. Kitaplar değil; kitaplar-dı.

-İnsanoğlunun şeyi... Dağarcığı...

-Darağacı... İdam ediliyordu, adam edildi insanlık...

-Uygarlığı... Kültürü...

-Son yapıt kendi öncüllerini yaratır; yani siler. Gerçekten eleştirelse eğer. Edebiyatları farklı, ama hepsi aynının tekrarı.

-İkiziniz Mine hanımın böyle düşünmediğini duyduk!

-O emin değil. Ve Emine. Konu kapanmıştır!

Kütüphane?

-Kütüphane de... Burada her şey. Beyninizi gösterin bakın benim gibi... Siz değil. Siz.