Yedi yaşındayken, arkadaşımla birlikte mahalledeki bankayı soymuştuk. Elimizde sahici gibi görünen tabancalarımızla girip, kıpırdamayın, bu bir soygundur! dedik.
Dediğin dedik dedi içerdeki soygunculardan biri!
Siz de mi dedi, elleri havadaki güvenlik görevlisi.
Bu ikinci bir soygundur, dedim tabancamı indirerek...
Sonra çıktık. Bize engel olmaya kalkmadılar, engel olana engel olurdum, çok kafam bozulmuştu.
İlk, arkadaşımın babası bizi sorguya çektiğinden, ben yapmadım o yaptı, diye satmıştı beni yumurcak...
Sevindim. Yapmış kadar olmuştum.
Büyüyüp yazar olunca hapishanede, soygunu yapamayanlarla görüşmeye gittim.
Üzülme, dedim elebaşına...
Ne deseydim, bari bize engel olmasaydınız mı! Acısı kendine yeterdi adamın: Ömür boyu yemişlerdi. Güvenlik görevlisini vurmuşlar; biz çıktıktan sonra silah çekince soygunculara; ne düşündüyse artık; fazla rahat davranmamak lazım. Her an soyunabilirsin, ölümle.
Soyguna engel olmuş olabiliriz; ama bir kayıpla... Arkadaşımla görüşmüyorum...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder