Şavkar Altınel: “Oğuz Atay (...) her şeyden önce de ‘kendisi’ değil. Başkahramanına ‘Özben’ soyadını vermiş olabilir, ama içimde romanın arkasında elle tutulabilir bir ‘benlik’ olduğu, yazarın anlattıklarını gerçekten görüp yaşadığı duygusu yok. Daha çok, bunları bir yerlerden duymuş, öğrenmiş, doğru olanın dünyaya böyle bakmak olduğuna karar vermiş gibi. Yusuf Atılgan ya da Tezer Özlü’nün benzer krizlerinden yola çıkarak yazdıklarını otantik bulup severek okuyabilmeme karşılık, Atay gözüme sığ ve yapay görünüyor.”
Anılan iki yazar ile Oğuz Atay da aynı şeyleri okumuş çocuklar! Ne yazdıklarının, yazdıklarındaki başarının, sığlığın yapaylığın ya da kalitenin önemi ikincil. Bunlar, olmamış çocuklar... Benlikleri yok, bu yolla zaten kendileri de olamazlar; çünkü insan bu değil... Ruhlarında virüs var... Ne kadar tanınırlarsa, o kadar tehlikeli... (18 yaşına gelmeden çocuğumu asla sokmayacağım pasajlar, başlığıyla anlatılır bu Nütopya’da.)
Bu hesapça Şavkar Altınel de onlardan pek farklı değil...
Anılan iki yazar ile Oğuz Atay da aynı şeyleri okumuş çocuklar! Ne yazdıklarının, yazdıklarındaki başarının, sığlığın yapaylığın ya da kalitenin önemi ikincil. Bunlar, olmamış çocuklar... Benlikleri yok, bu yolla zaten kendileri de olamazlar; çünkü insan bu değil... Ruhlarında virüs var... Ne kadar tanınırlarsa, o kadar tehlikeli... (18 yaşına gelmeden çocuğumu asla sokmayacağım pasajlar, başlığıyla anlatılır bu Nütopya’da.)
Bu hesapça Şavkar Altınel de onlardan pek farklı değil...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder