Hepimizin böyle kaygıları var, ama cahil değiliz, ne “iş” yaptığımızı biliyoruz. Oğuz Atay geri kalmış bir kırılgan ve şımarık, bu da onun (sözde) ileri gitmişi:
“Rothko, sanatını kesin bir mesaj taşıyabilecek her türlü işaretten arındırmaya çalışır; çünkü toplum tarafından özümsenip yutulmaktan korkar. Stili, zaman zaman resimlerini kamuya sergilemeyi reddedecek kadar ileri gider; çünkü eleştirmenlerin, tablolarındaki soyut formlara gömülü içeriği deforme edeceklerinden ya da mahvedeceklerinden kaygı duyar: “Lütfen -bu çok önemli- [tablolarımı] yalnızca içerdikleri değerlere ulaşmak için gereken içgörüye biraz olsun sahip olduğunu düşündüklerine göster ve hiç kimsenin [tablolarım] hakkında yazmasına izin verme. HİÇ KİMSENİN. Okuduğum ikinci sınıf yazarların entelektüel kapasitelerini o kadar küçümsüyorum ki aptallıklarına dayanamıyorum. Artık tablolarımın kamuya gösterilmesini istemiyorum, ne tek tek ne de grup halinde.”
Not: Bak Celine ne güzel konu yapmış işte yayıncı-editör çapsızlığını...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder